Toen ik alweer een jaar geleden met de ingeving kwam om workshops en cursussen te geven met het thema ‘Loslaten’, vond ik dat zo een logische stap voor mijzelf! Het is een levensthema, zogezegd. Met alle manieren van loslaten die ik heb uitgeprobeerd, kan je mij zo langzamerhand wel ervaringsdeskundige noemen.
Geen expert, nee zeker niet. Dagelijks wordt ik nog uitgedaagd en zelf vind ik dat geweldig. Geweldig vermoeiend, geweldig leerzaam, geweldig irritant, geweldig vermakelijk… kortom: geweldig.
Veel mensen hebben niets met het thema. Mijn man is zo iemand. Hij zei me vandaag: ‘het is toch opvallend dat jij na al je jaren zelfstudie nog steeds niet kan loslaten’.
Ik moest zo hard lachen!
Hij heeft géén idee... Hij is een natuurlijk ‘loslater’ (bestaat dat woord wel? Ik bedoel maar.). Als hij een terugblik geeft op zijn leven komen er nauwelijks negatieve dingen in voor. Die is hij gewoon vergeten! En na een heerlijk avondje uit zegt hij gerust 1 minuut na thuiskomst: ‘was gezellig he?’, om vervolgens de tv aan te zetten en te gaan zitten kijken. En als ik vraag: 'waar denk je aan?', is het antwoord meestal: 'niet veel'.
Echt, hij heeft géén idee. Het is gewoon geen thema voor hem!
Voor mij wel. Het heeft me altijd geïntrigeerd en bezig gehouden. Ik heb het altijd willen onderzoeken, willen begrijpen, willen doorgronden. Als tiener al dacht ik wel eens: ‘loslaten, HOE dan?!'
En laat het leven mijn verlangen gehoord hebben. Het heeft me een stapel ervaringen gegeven om te leren loslaten! Vandaar dat mijn vriendin, die ik al 30 jaar in mijn leven heb, alsvolgt reageerde: “Een cursus geven met het thema ‘loslaten’? Jij? “
Mooi hë. Ik heb het maar opgepakt als een groot compliment. Ervaringsdeskundig, haha!
Nu is het zo dat ik op één locatie start met een lezing. Zelfde thema. Even polsen of er geïnteresseerden zijn die ook eventueel mijn cursus zouden willen volgen.
Een lezing. Dat heb ik nog nooit gedaan. Ik begin met googlen op ‘lezing’. Ik vind wat ik zoek. Vervolgens probeer ik mijn workshop om te schrijven tot lezing.
Hm. Lukt niet. Morgen nog maar eens proberen.
Morgen lukt het ook niet.
En zo gaan er weken voorbij en de datum komt dichterbij en het lukt me niet
het vorm te geven zoals ik vind dat het eruit moet komen te zien.
Ik ga er maar eens met iemand over praten. “Zeg, hoe moet ik dat nou aanpakken? Ik zie gewoon niet hoe ik dit voor elkaar krijg. Kan ik dit wel? Hoe heb ik me hier nou weer ingedraaid!’’.
Haar antwoord was simpel. Té simpel.
‘Laat het los ’.
Dus dat heb ik gedaan. En zo zachtjes aan begin ik ook deze les in loslaten te snappen.
Het maakt niet úit of er 3 of 40 mensen in de zaal zitten. Het is niet érg of het verhaal loopt of niet. Het is príma als ik fouten maak. Of geen antwoord kan geven op een vraag uit het publiek. Het is zelfs prima als er iemand de zaal uitloopt! Ik ga er gewoon staan en gebruik mijn ervaringen in dit proces. De lezing ontstaat zo eigenlijk als vanzelf en ik gebruik mijn ingevingen als routeplanner. Is de bedoeling.
Want die lezing, die moet nog plaats vinden. Ik ben zó benieuwd hoe die zal gaan! Ik denk dat ik er maar heen ga, dan kom ik er vanzelf achter. Want voor nu… laat ik het los.
Anne Lodewijkx Professional organiser
06-285 155 47 | info@novaholos.nl | www.novaholos.nl
Reactie schrijven
Anneke (vrijdag, 22 maart 2019 16:34)
Hallo Anne,
Gisteren was dé lezing, en ik was erbij.
Je lezing heb ik als inspirerend ervaren, met de sheets als routeplanner maakten we diverse 'afslagen'.
De sfeer heb ik als open en fijn ervaren, en jou als prettige navigator.
Dank je wel!
Hartelijke groet,
Anneke